Als kind ben ik niet opgegroeid in een veilige thuissituatie. Mijn ouders hadden bijna dagelijks ruzie, met name over geld, want mijn moeder had en heeft een gat in haar beide handen. Mijn vader had losse handjes, waardoor ik regelmatig onder de blauwe plekken zat. En mijn broertje heeft een vorm van autisme, en hierdoor heeft hij vaak extreme woedeaanvallen. Hij heeft me ook meermaals met de dood bedreigd.
Ik zal niet zeggen dat het alleen maar ellende thuis was, maar ik heb me wel heel, heel vaak ongelukkig en vooral ook onveilig gevoeld. Als kind heb ik mijn ouders vaak gesmeekt om te gaan scheiden. De meeste kinderen vinden het vreselijk als hun ouders uit elkaar gaan, maar ik hoopte vooral dat ons leven dan beter zou worden. Helaas bleven mijn ouders tot een jaar of 6 geleden bij elkaar, en ik zal nooit begrijpen waarom ze nooit eerder tot dit besluit zijn gekomen.
Omdat ik me als kind zo ongelukkig en onveilig thuis voelde, was ik vastbesloten zo snel mogelijk op mezelf te gaan wonen. Ik nam op mijn 14e een bijbaantje in een winkel en van mijn verdiende geld kocht ik spullen voor mijn uitzet. Hoeveel kinderen doen dit nou op hun 14e? Op mijn 17e kreeg ik een relatie, en toen ik 19 was gingen we samenwonen. Ik had, op de meubels na, toen al alles bij elkaar gespaard om te kunnen settelen.
De jaren die volgden waren pittig. Ik studeerde nog, liep stage en had ook 3 bijbaantjes. En daarnaast moest ik natuurlijk het huishouden doen. Financieel gezien was het ook niet makkelijk. Ik had vanaf mijn 14e dan wel mijn uitzet bij elkaar gespaard, maar daardoor nauwelijks spaargeld. Hierdoor leefden we vooral van het inkomen van mijn man.
Inmiddels zijn we bijna 20 jaar verder en nog steeds samen, met intussen ook een geweldige zoon van 4 jaar oud. In tegenstelling tot de meeste mensen van onze leeftijd, hebben wij lang gewacht met het beginnen aan een kind. Vooral ik stelde het uit. Ik wist ook heel lang niet zo goed of ik wel echt moeder wilde worden. Dat kwam deels door het werk van mijn man, hij maakt namelijk veel uren waardoor het moederschap voornamelijk op mijn schouders terecht komt. Maar nu terugkijkend denk ik dat mijn kindertijd ook een rol hierin gespeeld heeft. Ik heb heel vaak gelezen dat mensen de opvoeding die zij zelf gehad hebben, overbrengen op hun eigen kind. Ik was daardoor bang dat ik net als mijn ouders zou zijn. Toen we eenmaal besloten om toch voor een kind te gaan, besloot ik ook meteen niet dezelfde fouten als mijn ouders te maken. Ik wil absoluut niet dat ons zoontje dezelfde fysieke en mentale pijn zal voelen die ik heb gevoeld als kind door mijn ouders. Hij moet opgroeien in een warm en liefdevol gezin waar hij veilig is, waar hij mag ontdekken en fouten mag maken, zonder dat daar pijnlijke consequenties aan hangen. En natuurlijk hanteren we regels, want dat geeft een kind duidelijkheid en zekerheid. Maar verder krijgt hij de ruimte en het vertrouwen zichzelf te ontwikkelen tot een geweldige jongen, en uiteindelijk een geweldige man.
Ik wil mijn blog graag afsluiten met een advies aan iedere volwassen persoon: Als je het weet dat een kind niet veilig is bij zijn ouder(s), of alleen al een sterk vermoeden hebt, maak hier dan alsjeblieft een melding van bij de politie of een instantie. In mijn situatie waren best veel mensen op de hoogte van hoe het er bij ons thuis aan toe ging, maar helemaal niemand heeft ook maar iets gedaan. Buren niet, ouders van vriendinnen niet en familie ook niet. Jouw melding kan veel leed besparen of zelfs een leven redden!
Anoniem