Ik ben Lois, 28 jaar en ik wilde dit al veel eerder schrijven, maar zo chaotisch als ik ben, doe ik dat een half jaar later dan gepland. Standaard te laat en diegene die daar ook aan bijdragen zijn vaak mijn 5 kinderen.
Eigenlijk heb ik nooit de intentie gehad voor een groot gezin, maar soms loopt dat zo. De oudste is inmiddels 4 jaar, de eeneiige drieling is 3 jaar en de jongste is 1 jaar. Dit zou allemaal “Te veel, te zwaar, of niet van deze tijd” zijn volgens sommige mensen. Vooral na het krijgen van de drieling kwam er ontzettend veel negativiteit over ons heen. Zo veel vooroordelen, wat helemaal niet nodig is en wat ook zeker niemand gaat helpen.
De drieling is geboren na 26 weken zwangerschap en na hun geboorte werd er meteen al door het ziekenhuispersoneel benadrukt dat het onwijs moeilijk, zwaar en verschrikkelijk zou gaan worden. Zonder dat iemand überhaupt zelf een drieling had gebaard of een helpende oplossing bood, het zou de hel worden. HOE. DAN. OOK. En dat hoorde we elke dag, 3 maanden lang…
De meiden deden het gelukkig ontzettend goed, maar alsnog werd er rekening gehouden met “doom scenario’s”. Ik mocht me niet goed voelen want dat kon toch helemaal niet na een vroeggeboorte en anders zou “de klap” nog wel komen.
Toen we eindelijk allemaal thuis waren uit het ziekenhuis, kwamen we eindelijk tot rust. Het werd alleen maar mooier. Geen kraamzorg, echt alleen wij zessen. Geen moment heb ik het ervaren als te zwaar. We hebben geen vangnet en alles kwam volledig op ons aan, maar het was juist heerlijk om alleen maar bezig te kunnen zijn met wat er écht toe doet!
Niemand waarschuwde mij ervoor dat wanneer je bij het krijgen van een meerling, je ook op elke hoek van de straat, in elke winkel of in elk gangpad, een ‘chagrijnige Gerda’ kan hebben staan die haar ongezouten mening op je afvuurt. Het blijft me verbazen hoe asociaal mensen kunnen zijn en zelfs heel soms kon het ook mijn humeur beïnvloeden. Ik heb me er nooit door laten tegenhouden om met mijn kinderen eropuit te gaan en daarom is het extra fijn om te weten wanneer je welkom bent, ook met je hele hebben en houden, zoals bij het fantastische MamaCafé.
Het moederschap is zeker niet zaligmakend en het zijn tropenjaren, maar het is ook zó veel meer dan wat ik ooit had durven dromen. En de hel, dat is het nog steeds niet!😜
Mijn huid is inmiddels wat dikker, maar mijn hart is zoveel groter door wat ons mocht overkomen. Ik geniet van alle dagen met mijn kinderen samen. Ik vind het heerlijk dat ik geen moment van hun ontwikkeling hoef te missen en dat ik de wereld weer mag zien door hun ogen. Ik vind het oprecht fantastisch zo’n groot gezin. Misschien chaotisch, maar wel mijn chaos❤️
Liefs,
Lois
